Մուսան սևուկ չէր

Երևի ամենախառը կլինի, ինչ եղել է երբևիցե։ Չգիտեմների պակաս հաստատ չեք զգա։ Երաժշտությունը Արիկ Բամբիռինն է, Վարդան Փարեմուզյանի հետ։ Աչքիս տղերքը մեծ Բամբիռից անջատվել են։ Եթե հա, ապա լավ չէ, սիրուն էին երգում։

Ոչինչ, իհարկե, ոչինչ

Երբ առաջին կուրսում փիլիսոփայություն էինք անցնում, թե դա ինչ առաջին կուրսի բան էր, հենց սկզբում առօրեական ու փիլիսոփայական աշխարհայացքի մասին հատվածն էր։ Փիլիսոփայականը ոչ մի կերպ չէր ստացվում հասկանալ։ Առօրեականի հետ, դե, իհարկե, խնդիր չկար։

Էսքան բան

Որոշել էի չգրել, չէի էլ գրի, չնայած չեմ էլ գրում։ Գլուխ չեմ հանում, չգիտեմ։ Չեմ հասկանում։ Ընդունում եմ։ Այնքան հիմարություն եմ կարդում, որ նույնիսկ մտածելն է հիմարություն թվում։ Էլ չասեմ շարադրանքը։ Ահա թե ինչու էի որոշել չգրել։ Այնուամենայնիվ՝ Ցեղասպանություն։

Մի սիրո չափ պարզ

Գրում եմ, երբ չգիտեմ ինչ անել, կամ գիտեմ ինչ անել ու չեմ անում, որովհետև զահլա չկա, չստացվելն ավելի հավանական է, քան ստացվելը։ Չնայած ստացվում է միշտ։ Մի քիչ մեծամիտ է հնչում, բայց օգնում է ժամանակն ու համբերությունը ու մի քիչ էլ չար համառությունը։ Ժամանակն անսպառ չէ, իսկ ահա, համբերությունն ու համառությունը... ու ժպտում եմ։ Չնայած ինձ ժպտալով որևէ մեկը հիշո՞ւմ է։ Ես որ չեմ հիշում։